........
คนว่าง ๆ คนหนึ่ง
เดินไปบนมรรคาแห่งเต๋า
ไม่สนใจปรัชญา ไม่แสวงหาสัจจะ
ไม่ปิดฝัน ไม่กั้นสิ่งอัศจรรย์ใจ
ความไม่รู้ทั้งหลาย แท้จริงคือพุทธะ
มายากายที่ว่างเปล่านั้นเล่า คือกายแท้แห่งธรรมะ
เมื่อธรรมกายาตื่น เมื่อนั้นทุกสิ่งปราศนาการสิ้น
อีกธรรมชาติเดิมแท้ของเราก็ปริสุทฺธิ์
กายจิตสัมพัทธ์ ล้วนก่อ แล้วจาก
ดั่งเมฆหมอกบนฟ้า ที่เคลื่อนว่าง
รัก โลภ โกรธ หลง ปรากฏแล้วลับหาย
เหมือนฟองขาว บนม้วนคลื่นสมุทร
มาแล้วไป ไปแล้วมา
ตระหนักรู้แจ้งเมื่อใด
เมื่อนั้นสิ่งแยกกั้นกาย-จิต ย่อมสิ้นสูญ
ทางแห่งทุกข์ จักมลายพลัน
หากถ้อยความนี้โป้ปด หรือลวงโลก
โปรดจงพรากลิ้นฉันไป เสียเดี๋ยวนี้
....(ยังมีต่อ)
บทนี้ชื่อว่า "บทเพลงแห่งความรู้แจ้ง" หรือ "บทเพลงซาโตริฉับพลัน"
แต่งโดย กวีและอาจารย์ในพุทธศาสนานิกายฌาน (เซนในภาษาจีน) สมัยราชวงศ์ถัง ชื่อ หยงเจีย ซวนจู้
ครูส้ม แปล ๙ ก.พ.๔๗
