เวิ้งว้าง กลางหุบเขา ฉันไร้เงา
หมอกบาง เมฆเบา ลมพัดหวน
ใจหนอ จิตหนา กระแสทวน
สรรพล้วน หลีกมิพ้น วังวัฏฏะ
ฉันรู้ ฉันเห็น ฉันสัมผัส
หากยัง ยากหนัก ละปรารถนา
รู้ทุกข์ รู้โลก รู้อนัตตา
ทว่า อีกกี่รอบ วิญญาเล่า จึ่งพานพบ
หมายมุ่ง ปลายฟ้า มาบรรจบ
ละภพ ละเขตหล้า ละสังสาร
ที่นี่ เดี๋ยวนี้ ใช่วันวาร
อนันตกาล นำฉัน สู่ว้างเวิ้ง
..............
เขียนโดย แม่ส้ม - สมพร พึ่งอุดม ในปี 2543
